Wet t-shirt

Het was zaterdag ochtend. ‘Schat, het is vandaag kijkles,’ zei mijn vrouw. Ik lag nog in bed en met een spijker in mijn hoofd van een halve krat bier zei ik: ‘Kijkles? Wat is dat?’ ‘Je mag dan kijken bij de zwemles. Ze zitten nu alweer een half jaar op zwemles.’ Ze had het denk ik over onze jongens van vijf en zes jaar die op zwemles zitten. ‘Oh wat ontzettend leuk,’ zei ik. ‘Ja schat. Ze moeten met kleren aan zwemmen vandaag.’

Assessment

Aangekomen bij het zwembad gingen we op de bankjes zitten. Alleen onze jongens hadden kleren aan. Naast mij zat een moeder die heel druk zat te praten met een andere moeder over haar zoon, die cognitief heel erg sterk was. Cognitief, echt zo’n woord voor mensen die iets interessant willen laten klinken. Niemand weet wat het echt betekent. Iets wat is overgenomen uit een rapport, test of assessment. Assessment is één van de meest walgelijke dingen die verzonnen zijn door het menselijk ras. Je komt dan een dagje langs bij een assessmentbureau om te kijken waar jouw competenties liggen. Bijvoorbeeld om je te helpen in je ontwikkeling als leidinggevende. Eén van de meest geweldige onderdelen op die dag is het rollenspel. Je komt dan tegenover een acteur te zitten, die dan een moeilijke medewerker speelt. Deze acteur is in het verleden overal weggestuurd. Afgewezen bij de televisie. Daarna heeft ie het geprobeerd bij het toneel. Ook daar te licht bevonden. Daarna melden deze ongetalenteerde lui zich aan bij het amateurtoneel en ja, ook daar zijn ze weggestuurd door abominabele acteerprestaties. Zelfs op de basisschool mochten deze mensen niet fungeren als figurant bij de groep acht schoolmusical.

Groep klootzakken

Wat ga je dan doen? Je meldt je aan bij een assessmentbureau want er moet wel brood op de plank komen. Al het andere is mislukt. Geen talent voor wat dan ook. Alleen het talent om jezelf flink overschat te hebben als acteur. Zo’n assessment acteur hoort tot de categorie van de meest gefrustreerde mensen op deze aarde. Ik ken ook niemand die een assessment acteur kent. Dat komt omdat deze groep klootzakken zich niet in het openbaar laat zien. De grap is, dat je op die dag tegenover deze mislukkeling zit en je dan zelf ook moet gaan acteren. Je krijgt dan twee amateur acteurs die een situatie gaan naspelen. Aangezien de assessment acteur zo slecht is, kun je het bijna niet goed doen. Deze persoon weet ook totaal niet hoe het in het bedrijfsleven gaat, aangezien hij daar nooit heeft gewerkt. De enige route die voor hem bekend is, is de route van het UWV naar de volgende afwijzing en weer terug. Voor hem is zijn baantje het allerlaatste redmiddel om zijn huurhuis te betalen. Deze persoon moet dus een oordeel gaan vellen over hoe jij het gesprek hebt gedaan. Hij zal al zijn frustratie in zijn eindrapport eruit gooien en jou vertellen wat je anders had moeten doen. Alsof de acteur de inborst en hetzelfde gevoel heeft als bijvoorbeeld één van jouw medewerkers.

Flutstuk

Als je geluk hebt, krijg je op die dag ook nog een psycholoog aan je bed. Deze psychologen zijn van hetzelfde laken een pak. Ook overal weggestuurd en mislukt. Niet aangesloten bij een huisarts, eigen praktijk of iets dergelijks. Deze persoon gaat wel even vertellen hoe jij in elkaar zit. Het is de overtreffende trap van arrogantie, dat deze lui na een half uur met jou gesproken te hebben, even een flutstuk in elkaar draaien en jouw ziel daarin bloot leggen. Als klap op de vuurpijl mag je ook nog een paar testjes gaan maken met figuurtjes en reeksen om de intelligentie in te schatten. Er bestaan complete assessment training centers waar je je voor veel geld helemaal kunt laten trainen, zodat je elke opgave herkent. Hier gaan niet voor niets grote bedragen in om. Stel je voor, je snapt niet veel van figuurtjes en reeksen, dan wordt er in een rapport zonder pardon geconcludeerd dat het niveau te wensen overlaat. Sommige managers die leiding gaven aan 7000 mensen werden te licht bevonden door de afvalligen van het assessmentbureau. Toen ze door deze val, die assessment heet, er zelf in gingen geloven dat ze niet goed genoeg waren, gingen ze weg bij hun werkgever. De medewerkers snapten er niets van. Bij het afscheidsfeest moesten er tien collega’s achter de manager aan rijden naar zijn huis omdat de cadeaus niet pasten in één auto. Ik zeg, laten we beginnen om iedereen die bij zo’n bureau werkt en de werkgevers die deze val gebruiken, de keuze te geven om tien jaar gevangenisstraf uit te zitten in Panama of keuze twee: een enkeltje met de bus naar Oost-Duistland. Want als we echt eerlijk zijn, horen deze lui niet thuis in de Nederlandse maatschappij.

Bef

Ze bleef maar doorpraten over hoe geweldig haar zoontje inzicht had in allerlei zaken. Ik keek nog eens goed naar de vrouw en dacht: Hey, dat is die moeder van dat ventje waar mijn zoontje bij in de klas zit. Wat een ongelooflijk vervelend mens is dat. Ze was al niet moeders mooiste maar ze had daarbij ook nog eens geen make-up op. Haar paarse bloemenjurk beknelde haar witte rollades. Ik dacht: Ik zou nog liever uit eten gaan met een hond met lippenstift. Bijvoorbeeld een leuke Duitse herder of een stoere rottweiler. ‘Sorry dat ik even inbreek in jullie cognitieve conversatie maar waarom hebben jullie kinderen geen straatkleren aan. Dat moest toch vandaag?’ ‘Oh hallo, ik ben het helemaal vergeten.’ ‘Ja ik ook,’ zei de andere vrouw die klaarblijkelijk Bef heette. Een naam die denk ik geschreven wordt als Beth. ‘Zijn jullie cognitief niet zo sterk?’ vroeg ik.

Grote bek

De andere vrouw was wel opgemaakt. Ik had haar wel eens zien staan bij de bushalte. Echt zo’n busreiziger. Vreselijk enge lui zijn dat, die met de bus gaan. ‘Wat voor soort lippenstift heeft u op?’ ‘Uh, Chanel,’ zei Bef. ‘Dat ben je dus niet vergeten, die lippenstift, maar dat kind een beetje kleren aandoen, kan je niet onthouden?’ ‘Ja stom, het was zo druk vanochtend, de tijd vloog voorbij en ik moest mijn make-up nog doen.’

Ik herinnerde me de naam van de paarse bloemenjurk en zei: ‘En Lieselot, jij hebt helemaal geen make-up op. Waarom ben jij de kleren vergeten vandaag?’

Ze werd rood en zei: ‘Ik heb er geen tijd voor gehad en wat gaat jou dat aan?’

‘Ach ik probeer ook maar een praatje te houden. Mijn vrouw is te druk bezig met foto’s maken en ik zit hier maar.’

Wat een trut, dacht ik. Probeer je een beetje sociaal te doen, krijg je nog een grote bek ook.

Mijn vrouw kwam teruggelopen van haar fotosessie en ging naast mij zitten. Ik zat een aantal minuten naar de zwemles te kijken en zei tegen mijn vrouw: ‘Ze zitten nu een half jaar op zwemles en ze kunnen niet eens zwemmen. Onderwater zwemmen door een hoepeltje heen kunnen ze allebei niet. Niet eens een fatsoenlijke borstcrawl mag je hier aanschouwen.’

‘Ze moeten het nog leren schat.’

‘Nou vooruit dan maar,’ zei ik.

Maar twee tieten

De les was bijna afgelopen en de juffrouw riep: ‘En nu mogen jullie papa of mama een knuffel gaan geven.’ Mijn oudste zoon keek om zich en zag mij zitten. Hij spurtte het water uit de kant op. Ik stond snel op en rende met mijn zoontje achter mij aan het zwembad rond . Hij gierde van het lachen. Ik stopte met rennen en omhelsde hem. Gelukkig was ik voorbereid en kon ik hem blokken met een grote handdoek. Ik keek op en zag Lieselot en Bef helemaal zeiknat geknuffeld. ‘Zo Lieselot, doe jij mee aan de wet t-shirt competitie? Maar dat is niet helemaal eerlijk hé, de andere deelnemers hebben maar twee tieten. Zo kan je trouwens niet op de fiets stappen hoor. Misschien kan je samen met Bef met de bus. Die weet vast de bustijden wel.’