Tikkie

Ik had besloten om te stoppen met roken. Het drinken van flinke hoeveelheden alcohol ging me de laatste tijd slecht af. Ik denk dat het komt door het roken dat ik niet zo veel meer kan hebben. Ik stapte in mijn auto en reed naar de supermarkt om mijn laatste pakje te kopen. Daarna zou ik naar mijn zwager Pieter en schoonzus Sophie gaan. Daar zou ik dan in de tuin gaan zitten en flink gaan roken, voordat ik de pijnbank op moest. Aangekomen bij de supermarkt, zag ik de rij al staan.

Ik heb een enorme hekel aan rijen. Op de kleuterschool wilde ik ook nooit in de rij staan als het tijd was om naar huis te gaan. Je moest dan ook nog het handje van je klasgenoot vasthouden. Hoe gay kun je het krijgen. Ik was het enige kindje dat niet gediend was van nutteloos handjes vasthouden en liep dan ook altijd helemaal achteraan in de rij, zonder partner. Godzijdank zat er een oneven aantal kinderen in mijn klas. Totdat de dag kwam dat mijn vriendje Wouter, in het midden van het jaar, verhuisde naar Brabant. Ik heb toen een meisje uitgezocht met blonde haren. Met dat meisje ben ik toen veel later getrouwd op het gemeentehuis van Oegstgeest.

Gratis sigaretten

Normaal gesproken wacht ik tot de rij bijna weg is, maar vandaag zette ik me erover heen en sloot ik aan. Vijf mensen voor mij stonden als schapen te kijken hoe langzaam de caissière te werk ging. Ik keek eens goed naar haar en dacht aan de vorige keer. Toen had ik per ongeluk vier kratten bier niet afgerekend en werd ik teruggeroepen door die sacherijn alsof ik de boel wilde oplichten. Na zeker tien minuten gewacht te hebben, was ik aan de beurt. ‘Zegt u het maar,’ zei ze zonder mij aan te kijken. ‘Ik wil graag al uw sigaretten hebben.’ ‘Pardon? Bent u serieus?’ ‘Ja pak alles maar in. Ik heb een grote bus staan en daar past het allemaal in. En dan nog iets. Het is allemaal gratis.’ ‘Gratis?’ Er kwam gezucht uit de mensen achter mij. Ik draaide me om en zei: ‘Mensen, even geduld, jullie krijgen zo allemaal gratis sigaretten van mij.’ ‘Ja gratis,’ zei ik tegen de sacherijn. ‘Ik las net op het bord daar, dat de 5e wachtende in de rij zijn boodschappen gratis krijgt als er nog een extra kassa geopend had kunnen worden. Dat lijkt me dus wel duidelijk.’ Ze werd vuurrood en belde de manager.

Brexit

Hij kwam aangelopen en vroeg: ‘Meneer wat is het probleem?’ ‘Er is geen probleem, ik wil zoveel mogelijk sigaretten kopen aangezien ik misschien een sigarettenwinkel wil starten in Engeland. De sigaretten zijn daar erg duur, weet u.

Nu zag ik dat ik de 5e in de rij was en aangezien jullie geen extra kassa openden, krijg ik mijn boodschappen nu gratis. Dus kom maar op met die sigaretten.’

‘Tja meneer, maar dit is onmogelijk.’

‘Hoezo, er zit toch geen limiet in hoeveel sigaretten ik mag kopen, of wel?’

‘Nee, nee, dat niet. Maar het zijn niet echt boodschappen.’

‘Geen boodschappen? Waar staat dat? In welke procedure?’

Procedure ook zo´n term van werkend Nederland. Over tien jaar hangt er overal een procedure aan de wand van het watercloset.

‘Uh, nee, dat staat nergens.’

‘Ik weet het goed gemaakt. Ik stuur u een tikkie voor 20.000 euro, dan praten we nergens meer over. Dan kom je er heel genadig vanaf. Ik twijfelde toch al een beetje over Engeland, met die Brexit enzo.’

De manager bleef staan alsof hij wachtte op een verlossing. Ik bedacht me ineens dat ik het woord tikkie had gebruikt. Ik haat het woord tikkie. We gaan ergens heen en delen de schade precies door het aantal deelnemers. Het is vreselijk en verschrikkelijk.

Jozsef Kiprich

‘Laat dat tikkie maar zitten en die sigaretten ook. Ik wil bij nader inzien mijn laatste pakje bij de pomp halen. Het klinkt toch beter, als je ergens vertelt dat je laatste pakje sigaretten bij de pomp vandaan kwam.’ Ik reed naar mijn zwager en schoonzus en liep hun tuin in. ‘Hey Piet , is Sophie er niet?’ ‘Ze kan elk moment thuiskomen. Hoe gaat het, nog wat meegemaakt?’ ‘Niet echt, 20 ruggen verloren, verder niks.’ ‘Hoi,’ hoorde ik op een hijgende toon. Ik keek om vanuit mijn tuinstoel en zag Sophie met een rood hoofd haar fiets weg zetten. ‘Hey Sophie, lang niet gezien. Hoe gaat het? Waarom loop je zo te puffen? Je lijkt een beetje op Jozsef Kiprich.’

Klaargekomen

Ze werd nog roder en zei half hijgend: ‘Ja, dat zadel zit te hoog.’ ‘Oh, dat is wel erg vermoeiend. Ik kende een man die ook een te hoog zadel had. Die heeft toen zijn fiets daardoor maar verkocht.’

‘Nee dat is het niet. Doordat het zadel zo hoog staat ben ik net twee keer klaargekomen. En het rotte was, dat mijn oude gymleraar van de middelbare school, de hele weg met me mee fietste. Hij woont ook hier in de buurt.’

‘Oh’ stamelde ik. ‘Heb je daar vaker last van?’

‘Ja,’ ging Sophie verder. ‘Ik heb het al sinds de middelbare school. Vooral tijdens de gymles.

Ik hoefde maar op een touw te klimmen en het was al gebeurd. Ik gilde daar altijd een beetje bij en deed dan maar gewoon als of ik heel erg enthousiast was. En toen hij dus net naast mij fietste, deed ik hetzelfde.’ Toen ik afsloeg mijn straat in zei hij: ‘Nou, het was leuk je weer te zien. Je bent echt geen spat veranderd. Nog steeds dat uitbundige spontane meisje met die rode konen.’