Kokosmat zwembad

Het was half negen in de avond op een nietszeggende woensdag in juli. Ik zat te malen: Het is vandaag woensdag, de derde dag dat ik niet meer rook en gehaktdag. Waarom noemen ze het eigenlijk gehaktdag? Het zal wel iets te maken hebben met gehakt op die dag. Ik heb de laatste paar dagen allerlei van dit soort gedachten. Ik besloot mijn gedachten te stoppen en zei tegen mijn huisgenote: ‘Breng jij die smurf naar bed. Ik ga zwemmen.’

“Boeren van Herman”

Ik reed naar het zwembad, stapte mijn auto uit en liep door de schuifdeuren. Op de balie stond een bel met een bordje: Als u belt, wordt u zo spoedig mogelijk geholpen.

Ik keek naar rechts en daar stonden twee badjuffrouwen te praten over de man van de ene badjuffrouw dat die heel veel boeren liet onder het eten. Ik wachtte tot ik geholpen zou worden. De vrouwen bleven staan in de hoek en praatten gewoon door over het boeren van Herman aan de eettafel. Ik drukte op de bel en toen kwam er eentje aanlopen.

“Ernstige aandoening”

‘Hallo, zag u mij niet staan?’

‘Jawel maar u had nog niet op de bel gedrukt.’

‘Dus als ik niet op de bel had gedrukt, had ik een half uur kunnen wachten totdat ik geholpen werd.’

‘Nee dat ook weer niet.’

‘Eén maal alstublieft.’ En ik pakte mijn zwempastegoedkaart.

‘Bedankt Hermien.’

‘Ik heet geen Hermien.’

‘Oh was een gokje, omdat uw man Herman heet dacht ik, ik waag het erop. En trouwens waarom boert uw man eigenlijk zoveel aan tafel, drinkt hij veel cola?’

‘Nee helemaal niet, dat is uit den boze zegt de dokter. Hij heeft nu al zijn boeren niet onder controle en als hij cola zou drinken, is helemaal het hek van de dam. ‘

‘Dat is een ernstige aandoening, Katrien.’

‘Ik heet geen Katrien.’

‘Ik stop ermee. Ik ga nu zwemmen.’

“Verzuipen”

Ik vluchtte naar de kleedkamers en de conversatie met de vrouw die geen Hermien of Katrien heette, speelde nogmaals in mijn hoofd af. Ik dacht eraan dat ik Herman wilde ontmoeten, dat moet wel een enorme held zijn. Ik sprong het water in. Geen duik maar een onhandige ondefinieerbare sprong naar beneden. Na vier baantjes dacht ik bij mezelf: Ik ga verzuipen vandaag. Wat ben ik toch een slechte zwemmer. Vergelijkbaar met de slechtste zwemmer van de zwemles waar mijn zoontje van vijf heen gaat. Ik rustte uit met mijn amen op de kant en keek een beetje om me heen. Er liep een dame voorbij waarvan de bikini volledig doorscheen.

De kokosmat was duidelijk te onderscheiden en ik dacht: Stukje afscheren, shaggie rollen en hier gelijk oproken in het zwembad.

“Gehandicapte Kater”

Ik joeg de gedachte over roken weg en trok nog 25 baantjes als een gehandicapte kater en probeerde tussendoor nog een borstcrawl te doen. Na mijn vijf meter borstcrawl deed ik mijn ogen weer open en zag de andere zwemmers om me heen beteuterd kijken alsof ik ze nat gespetterd had. Ik gaf het op en liep richting de douches.

De kokosmatdame stond te douchen.

“Kokosmat”

‘Mevrouw, uw bikini schijnt door.’ Ze keek me vreemd aan. ‘Wat zeg je?’ ‘Ik zei dat uw bikini doorschijnt.’ Ze keek verschrikt naar beneden. ‘Oh mijn god, je hebt gelijk. En ik ben me helemaal vergeten te scheren, wat erg.’ ‘Rustig maar, er staat verder niemand onder de douche en ik heb het toch al gezien. Mag ik u complimenteren met uw stijl. Want dat hele kale is toch niks. Maar als je het gaat scheren, scheer je het dan helemaal weg?’ ‘Nee, maar wel iets korter en smaller.’ ‘Ja, dat begrijp ik want dit is wel een hele flinke kokosmat. Je gaat niet voor de hedendaagse stijl?’ ‘Nee, beetje eind 90´s.’ ‘Nou ja, wat een toeval, dat heeft ook mijn voorkeur. Trouwens mijn douche wordt koud, ik ga maar omkleden. Een fijne avond nog.’ ‘Fijne avond, zei de kokosmatdame.’