Mijn eerste keer

Ik herinner me het nog goed. Ze keek me indringend aan en zei: ‘Schat, je bent bijna 40 jaar, wordt het niet eens tijd dat ik een korte broek voor je ga kopen. Ik bestel hem wel via de Wehkamp. Het is 35 graden hier en jij zit hier in je trainingsbroek.’

Erg geschrokken zei ik: ‘Korte broek? Ik heb toch korte broeken.’

‘Nee, ik bedoel niet die voetbalbroekjes uit 1988 die je niet draagt maar een echte grote jongens korte broek.’

‘Is goed,’ zei ik en voelde me schuldig naar mezelf toe.

“Broodje haring met slagroom”

Allerlei beelden en stemmen gingen door mijn gedachten heen. Mannen met metrobaarden, korte broeken en zonnebrillen. Wielrenners met wielrenner broekjes. Soms als de eerste zonnestraal door de wolken heen komt, trekken sommige kerels al hun korte broek aan. Hier moeten straffen op staan. Slippers ook zoiets verschrikkelijks. Mannen met slippers en een korte broek aan. Of mannen met korte broeken en dan een populaire sneaker eronder met sokken die niet boven de enkels uit komen.

Ik zette mijn gedachten stil en voelde me misselijk. Een broodje haring met slagroom had ik geen trek in. Ik praatte mezelf wat moed in en hield het erop dat mijn vrouw een grapje had gemaakt over het bestellen van de korte broek.

“Op de keper beschouwd”

De volgende dag ging de bel tijdens een telefoongesprek met mijn goede vriend Bob. Hij was een verhaal aan het vertellen over hoe hij mensen de vieze onderbroek nog verkoopt. Op de keper beschouwd vond hij dat mensen erom vroegen om te veel te betalen voor sokken. Hij verkocht namelijk heren sokken met motiefjes erop. Ik had tijdens het gesprek ook besloten om de vriendschap eenzijdig op te zeggen. Die stomme verhaaltjes over de sokkenverkoop wist ik nu wel. Wat een zak die Bob.

“Betoeterde klootviool“

Toen Bob eindelijk klaar was, vertelde ik hem het verhaal van de korte broek. Hij probeerde mij zogenaamd gerust te stellen met allerlei praatjes en uiteindelijk probeerde hij een sok bij de korte broek te verkopen.

‘Bob, de bel gaat. Ik ga ophangen voor de laatste keer.’

‘Laatste keer?’

‘Ja, ik zeg hierbij eenzijdig de vriendschap op omdat je een betoeterde klootviool bent die op één van mijn moeilijkste momenten een sok aan me probeert te verkopen.’

Ik hing op, deed de deur open en daar stond een man met een oranje outfit aan.

“Zand in je klok“

‘Familie Buitenbos?’

‘Nee, die zijn gisteren verhuisd naar Katwijk. Ze zijn daar gaan wonen. Ze wilden dichterbij de zee zijn. Ze houden van het strand en de pier.’

‘Ja, het strand is ook niet verkeerd meneer,’ zei de bezorger.

‘Niet verkeerd? De hele dag je vervelen en een hap zand in je klok. Noem je dat niet verkeerd?’

‘Nou meneer, een beetje zwemmen, ijsje halen en een boekje lezen?’

“Kronkelende IJsselmeer paling“

Het raam ging open op de eerste verdieping en ik zag het vreselijke gezicht van mijn huisgenote.

‘Meneer, zet u het pakketje maar gewoon in de gang hoor. Hij heeft zeker gezegd dat de familie Buitenbos verhuisd is naar Katwijk. Dat doet hij altijd als er een bezorger komt.’

Ik keek de bezorger aan en zei: ‘Je wordt bedankt met je mooie oranje jas.’

Mijn vrouw snelde naar beneden en pakte het pakket uit.

Vol afschuw keek ik naar haar alsof ze een kronkelende IJsselmeer paling aan het villen was.

Ze griste het plastic van de korte broek af en zei: ‘Stel je niet zo aan joh!’

“Ik wil scheiden!“

Een zandkleurig kwaad kwam tevoorschijn.

‘Kijk dan! Het is gewoon een halve broek!’ schreeuwde ik en pakte het bonnetje erbij.

‘60 Euro voor een halve broek? Jij denkt dat ik als kabouter spillebeen met halve Indiana Jones broek door de straat ga lopen!!? Denk je dat ik een gaatje in me hoofd heb? Dit is de druppel, ik wil scheiden!’

‘Jij altijd met je scheiden, doe gewoon even die broek aan. Ik zal het aan niemand vertellen dat je hem aan hebt gehad, vertrouw me nou maar.’

Ik weet nu nog steeds niet waarom, maar ik deed de broek aan en zei: ‘En staat ie een beetje?’

‘Ja leuk! loop even een blokje om het huis heen dan kan je eraan wennen. Ik hield me vast aan haar woorden en dacht: Ik moet mijn vrouw toch kunnen vertrouwen.

“Megafoon“

Ik stapte mijn woning uit en liep mijn straat in. Het was een snikhete dag en veel buren hingen in de straat.

‘Ha buurman, mooie beentjes hoor. Ben je op dieet?’ zei mijn domste buurman.

Ik hoorde een raam opengaan en er galmde een vreselijke stem door een megafoon:

‘Er hangen twee touwtjes aan je broek! Kijk je uit dat je niet afbreekt bij je enkels.’

Mijn vrouw hing uit het raam en huilde van geluk! ‘De luciferfabriek heeft gebeld, ze komen er twee tekort!’ riep ze nog erachteraan. Ik staarde naar het raam en zag in mijn ooghoeken dat de buren zich om mij heen verzamelden.

“Hondslelijke buurvrouw“

‘Het is inderdaad echt geen gezicht die korte broek. Sorry dat ik het zeg hoor,’ zei een hondslelijke buurvrouw. De hele groep begon nu te schateren en te wijzen.

Mijn eerste keer was alles wat ik ervan verwacht had.